In graanschuur van Kenia dreigt honger

“Ik heb drie hectare passievruchten geplant, die ik nu aan mijn koeien mag voederen”, zucht Elizabeth Mutai. Sinds het geweld na de verkiezingen van december 2007 is het moeilijk geworden het fruit op de binnenlandse markt te slijten. “Handelaars van over de grens doen goede zaken”, zegt ze. “Zij kopen een kilo voor een wegwerpprijs van 5 shilling (5 eurocent) en verkopen die verder voor 150 shilling (1,5 euro)”.

Mutai’s gezin krijgt het steeds moeilijker om genoeg eten te kopen. Ze heeft ook geen geld meer om de opleiding te betalen van haar kinderen die aan de universiteit studeren.

Maïsboer Francis Kimosop Kimetto klaagt over steeds duurdere investeringskosten. “De diesel koste vorig jaar 60 shilling (0,6 euro) per liter, nu moeten we 80 shilling (0,8 euro) betalen. En als de mest zo duur blijft, dan moeten we binnenkort weer op de traditionele manier met koemest beginnen werken. De opbrengst zal dan lager zijn.”

“De mest op basis van fosfaat voor de maïsoogst is meer dan dubbel zo duur geworden”, bevestigt zijn collega-maïsboer Raymond Sande. Winst kunnen we dit jaar wel vergeten. Het ministerie van Landbouw moet dringend iets ondernemen.”

Geen landbouwminister

Jammer genoeg is er momenteel geen minister van Landbouw. President Mwai Kibaki benoemde na de omstreden verkiezingen van 27 december een afgeslankt kabinet met slechts 10 ministers. Een minister van Landbouw is daar niet bij.

Door de daling van de maïs- en tarweproductie dreigen voedseltekorten te ontstaan. Toen de storm van geweld over Kenia raasde, werden heel wat opslagplaatsen vernield. Sommige boeren hadden zelfs de tijd niet om de laatste oogst van het seizoen van de velden te halen. Bovendien is in januari slechts 10 procent van het land klaargemaakt voor het nieuwe seizoen, terwijl dat normaal 30 procent moet zijn. De maïsreserves zijn angstwekkend laag. De overheid heeft 430.000 ton maïs als strategische voorraad, genoeg om de eerste drie maanden van het jaar door te komen.

In de grootstad Nairobi zijn de voedselprijzen intussen beginnen stijgen. “Ik heb mijn budget voor volgende maand moeten aanpassen omdat bijna alle levensmiddelen twee tot drie shilling duurder zijn geworden”, zegt Catherine Wanjiru, die in de hoofdstad woont.

Er doen geruchten de ronde dat handelaars hun voorraden achter de hand houden en speculeren op massale prijsstijgingen. “Begin te hamsteren alsof je leven ervan afhangt, want je weet nooit wat er kan gebeuren”, zo luidt het ordewoord.

Mama Mon’gina, een groentenverkoopster op de markt van Kawangware, zegt dat ze geen bijzondere problemen heeft om aan koopwaar te geraken. De moeder van zes verkoopt bladgroenten die ze gaat halen bij boeren aan de rand van de stad.

“Ik ga elke morgen verse groenten kopen in Wangige. De boeren kunnen hun groenten niet bewaren, omdat ze zo snel bederven. Ze mogen van geluk spreken dat wij er zijn, anders lag hun oogst te rotten op de boerderij. Er zijn steeds minder mensen die bij hen komen inkopen, omdat in het huidige klimaat niemand zich nog ver van huis waagt.”