Het verhaal van traditionele partijen lijkt stilaan uit verteld

Niets is voor altijd

© Brecht Goris

Bie Vancraeynest

We zijn drie dagen na de verkiezingen en ik heb nog altijd geen zin om te achterhalen wat mensen heeft bezield om op het Vlaams Belang te stemmen. Ik wil elke mens respecteren maar daarom nog niet elke kiezer. Niet alle politieke keuzes zijn op gelijke voet te plaatsen.

Bespaar mij de lange reportages over volkscafés in Diksmuide en Ninove. Of uit de “Gazastrook” van Roeselare godbetert.

Sinds de eerste Zwarte Zondag is er al genoeg onderzoek geweest naar de mindset van de stijgende of dalende aanhang van extreemrechts in Vlaanderen. Bespaar mij de lange reportages over volkscafés in Diksmuide en Ninove. Of uit de “Gazastrook” van Roeselare godbetert. Daar zullen wel lieve mensen tussen zitten, maar ze stemmen godverdomme wel als assholes. Ik vind dat we daar nu ondertussen genoeg eieren onder gelegd hebben. Dat mensen hebben gestemd voor het Vlaams Belang omwille van het verlagen van de pensioenleeftijd, dat gelooft toch geen hond?

Die twee bleke jongens op de markt van een willekeurige Westvlaamse gemeente die tijdens Kies 19 als duiding voor de stemmen van het Vlaams Belang de “opkomst” van de islam opgeven? Moet ik daar echt mee in dialoog? Ik heb mijn puberteit doorgebracht in een tijdperk van Blokbusterstickers op de schooltas. Waarin racist zijn iets was wat je stiekem deed. Dát is de periode waar ík heimwee naar heb. Ieder zijn nostalgie.

Stemmingswisselingen

U merkt het, ik kan op de huidige politieke situatie voorlopig alleen maar als boze puber reageren. Met stemmingswisselingen en tijdelijke episodes van opstandig gedrag en volslagen gebrek aan empathie. Ik voel me eenzaam én omringd, ik voel paniek en blijdschap tegelijkertijd. Huilen en lachen tegelijkertijd.

Ik kan dat: tegelijkertijd vinden dat het systeem verrot is, maar ook wel zien hoe dat systeem voor een shift kan zorgen.

In de fantastische existentiële reeks Russian Dolls op Netflix zegt een van de personages: ‘Twee gedachten die eigenlijk niet compatibel zijn tegelijkertijd in je hoofd hebben, en ze allebei aanvaarden, dat is eigenlijk het leukste aan mens zijn.’ Wel ik kan dat: tegelijkertijd vinden dat het systeem verrot is, maar ook wel zien hoe dat systeem voor een shift kan zorgen. Hinken op twee benen: het systeem van binnenuit willen veranderen én geloven dat je eigenlijk maar beter aan iets nieuws kan beginnen. Ik vind sinds zondag voeding voor beide uitgangspunten…

Ik heb een lach op mijn gezicht als ik terugdenk aan de overwinningsspeech van Ecolo-Groen die samen de victorie vieren. Zakia Khattabi en Meryem Almaci naast elkaar op het podium. Een podium in schril contrast met de andere podia waar de diversiteit soms ver te vinden was. In Brussel zijn er de persoonlijke scores van Brahim Lhichou en Els Rochette die als onafhankelijken op de One Brussels-lijst bewijzen dat voeling met grassrootsbewegingen en op het terrein zijn, stemmen opleveren.

Waarom krijgt extreemrechts in Brussel nauwelijks voet aan de grond?

Ik heb ook genoten van het gezicht van Ivan De Vadder als hij op zijn touchscreen plots op de burgerlijst Agora stoot die uit het niets lijkt op te doemen. Mensen, nieuwe kandidaten, projecten die echt wel ergens voor staan en die quasi werden genegeerd door de klassieke media, slagen er in toch een pak voorkeurstemmen binnen te rakelen. Nadia Mascufo van de PTB gaat van de Aldi naar het parlement.

Alain “Toblerone man” Destexhe stopt met zijn lijst. De Brusselse kiezer lustte geen pap van zijn islamofobe partij. Waarom krijgt extreemrechts in Brussel nauwelijks voet aan de grond? Ik heb geen antwoord op die vraag en ik ga zeker niet toeteren dat het hier niet kan opduiken. Maar momenteel is het quasi onbestaande.

Maar ik heb ook een krop in mijn keel. Het gevoel van eigenlijk politiek dakloos te zijn? Dat blijft. Ik kan leven met de Brusselse verkiezingsuitslagen. Maar het blijft hallucinant dat de PS zoveel stemmen blijft halen met een inspiratieloze campagne en opgewarmde kost. Ik voel het verdriet van veel mensen die hard hebben gewerkt en wiens komst het cenakel waarin ze hadden gezeteld alleen maar had verbeterd (Ann Vermeulen en David Wemel van Groen bijvoorbeeld).

Het dal waar links nu (weer eens) door moet, is ook een kans voor het middenveld om zich eindelijk te herpolitiseren

Het verhaal van traditionele partijen lijkt stilaan uitverteld. Waar ze plaatselijk wel nog stand houden heeft dat met het charisma van enkele figuren te maken, of omdat ze deuren en ramen open hebben gegooid voor onafhankelijke burgers met een verhaal én een achterban. Er zijn mensen voor én achter de schermen die de voorbije maanden het vuur uit de sloffen hebben gelopen en daar al hun vrije tijd en gezinstijd hebben voor opgeofferd. Om dan vast te stellen dat de haring niet braadt, moet bijzonder pijnlijk zijn.

Het dal waar links nu (weer eens) door moet, is ook een kans voor het middenveld om zich eindelijk te herpolitiseren. Het burgeractivisme is er al, de potentieel linkse stemmen zijn er wel degelijk, maar we zullen ze wel moeten gaan halen. Of het nu je club is of niet, er valt iets te leren van het consequente basiswerk van PTB en PVDA.

Sinds de verkiezing van Trump volg ik met aandacht hoe de “liberals” in gang zijn geschoten en hun kwaadheid in actie hebben omgezet. Uit de colère zijn daar bewegingen en nieuwe straffe mensen opgestaan. Niets is voor altijd. “Knock Down the House” is een uitstekende documentaire die de campagne volgt van vier gewone vrouwen die campagne voeren tijdens de midterm-verkiezingen in 2018.

Natuurlijk zit dat Amerikaanse systeem anders in elkaar dan bij ons maar ik denk dat er overdraagbare elementen in zitten. In plaats van markten af te schuimen en huisbezoeken in te plannen, twee maanden voor de verkiezingen, ging men daar onmiddellijk na de nederlaag op zoek naar nieuwe kiezers. Er is ruimte op links.

Iemand citeert Jules Deelder op Facebook:

‘Binnen de perken
zijn de
mogelijkheden
even on-
beperkt
als daarbuiten’

We kunnen niet anders dan daar in geloven.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • Coördinator van Vzw Toestand

    Bie Vancraeynest is coördinator van Vzw Toestand, een organisatie die leegstaande of vergeten gebouwen reactiveert tot tijdelijke en autonome socioculturele centra.

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.