Flexi-jobs lokken vooral vrouwen in armoedeval

Bie Vancraynest is “in between jobs” en dus op zoek naar nieuw werk. Laaggeschoolde arbeid is er bij de vleet, constateert ze. Maar er wordt enorm van geprofiteerd. En probeer maar eens aan een aanvullende job te geraken als je gebonden bent aan een twintig-urencontract met wisselende uren. Het kan dan ook niet anders dan dat het leger “working poor” almaar groter wordt.

  • © Brecht Goris © Brecht Goris

De fietskoeriers van Deliveroo hebben hun slag thuisgehaald. In Londen hebben ze vorige week het werk neergelegd omdat de firma hun contract wou aanpassen. De koeriers zouden niet langer een uurloon en klein bedrag per levering betaald krijgen, maar enkel nog per geleverde schotel. De fietsende maaltijdbezorgers moeten zelf al instaan voor hun eigen fiets, en gebruiken hun eigen smartphone.

Ook in ons straatbeeld zijn ze deel van het stadsdecor geworden: groepjes wachtende fietskoeriers, die samenkomen in de buurt van de meest populaire restaurants. Een centrale spot, want hun broodheren “tracken” waar de koeriers zitten: wie zich in de buurt van een bevraagd restaurant bevindt, mag leveren.

Ik heb een aantal jongeren op de fiets geholpen, toen de koerierdiensten bij ons neerstreken. Ze dienen eerst een aantal testritten te doen, om te zien of ze wel snel genoeg de Kruidtuinhelling op kunnen.

De “flexibele” economie heeft voordelen voor de werkgever, maar de arbeid die moet worden verricht om pakjes of maaltijden te leveren, die is erg precair.

De blitse truitjes, petjes en de rugzakken om het eten in te vervoeren, daar moeten de jongens zelf in investeren. Een som die ze op het einde van de “rit” wel terugkrijgen, maar dat betekent wel dat je al wat moet rijden voor de eerste euro’s jou worden uitgekeerd. Wie graag en snel kan fietsen heeft er een leuke bijverdienste aan, een sportieve studentenjob. Maar voor wie er een maandloon bij elkaar mee moet trappen, is het toch een ander verhaal.

In Londen zijn er net veel koeriers die alleen deze werkoptie hebben. In het nieuwe betaalsysteem dat hen werd opgedrongen, werden ze afhankelijk van de appetijt van de Britten. Hebben die toevallig een avond geen zin in curry, dan blijft de koerier met lege handen achter: geen levering betekent geen loon. Ook al sta je bij nacht en ontij te wachten met andere koeriers op stand-by.

Het was de collectieve actie die Deliveroo overstag deed gaan, het oude betalingssysteem blijft. De rechten van een werknemer worden toch vooral gerespecteerd als ze gezamenlijk worden afgedwongen…

De “flexibele” economie heeft voordelen voor de werkgever, die zijn dienstenverlening kan optimaliseren, en voor de klant die voor veel dingen zijn huis niet meer uit moet. Maar de arbeid die moet worden verricht om pakjes of maaltijden te leveren, die is erg precair.

De profeten van de disruptieve economie fietsen niet

Nu ik mezelf “inbetween jobs” bevind, kijk ik met een andere blik naar de arbeidsmarkt. En naar de plaats van werk in een mensenleven. Ik luister naar de pleidooien om de arbeidsmarkt te flexibiliseren, aan te passen aan moderne tijden waar iedereen zijn eigen 24 uur per dag graag zelf invult.

De grote profeten van de “disruptieve” economie verrichten echter zelden zelf de arbeid die er aan te pas komt.

De grote profeten van de “disruptieve” economie verrichten echter zelden zelf de arbeid die er aan te pas komt. Zij fietsen niet rond met kommen ramensoep die in de rugzak dreigen over te lopen. Ze staan niet én ‘s morgens vroeg én ‘s avonds laat aan de kassa van een buurtsupermarkt. Ze poetsen geen kantoren vóór de ontbijtvergadering. Ze zitten niet naast de telefoon te wachten om te horen of er vandaag kan en mag gewerkt worden.

Er is iets vreemds aan de hand in het “onderste” segment van de arbeidsmarkt. ‘Ik vind geen werk’, hoor je bij jonge werkzoekenden, ‘vacatures raken niet ingevuld’, zeggen werkgevers. Een vreemde mismatch. De jacht op de laaggeschoolde werkzoekende is ondertussen wel geopend, nu ons activeringsbeleid ervoor heeft gezorgd dat trajectbegeleiding de markt is op gegooid, aangestuurd van uit Europa.

Stel, je zoekt werk, in het “laaggeschoolde” segment. Liefst zo snel mogelijk, want de “beroepsinschakelingstijd” is verlengd. Er is een groot aanbod aan deeltijdse contracten. Met contracten van 20 uur is het handiger puzzelen natuurlijk. Je tekent in op zo’n contract maar die twintig uren vallen elke week op een ander moment. Dan verdien je 850, 900 euro maar je week is wel gevuld.

Een puzzelstukje vinden dat in een steeds veranderende werkschema past, bestaat niet.

Met wat geluk krijg je na een tijdje een aanvullende uitkering. Maar dan wil de overheid ook nog weten hoe je denkt aan een aanvullende job te geraken. Wat quasi onmogelijk is, een puzzelstukje vinden dat in een steeds veranderende werkschema past, bestaat niet.

Werken kost ook nog eens geld: als je kleine kinderen hebt, moeten ze opgevangen worden bijvoorbeeld. De meerderheid van de mensen die vast zitten in de “twintig uur fuik” zijn vrouwen, want vooral in eerder vrouwelijke sectoren zoals poetsbedrijven en de verkoop wordt graag met kleine contracten gewerkt. Zo ontstaan er bij ons ook steeds meer “working poor”.

Waarom moeten vrouwen anno 2016 nog altijd knokken op de werkvloer? Waarom zijn er tig maatregelen om de werkzoekende aan te pakken, maar wordt niet even streng gekeken naar de jobs die worden aangeboden?

Het rookgordijn van de identiteit

Ik begrijp dat er in dit tijdperk iets moet gezegd worden over migratie en veiligheid. Maar door voortdurend uit hetzelfde vaatje tappen, zijn we ons in een kleine hoek aan het schilderen.

We komen geen week meer door zonder dat iets lelijks, stigmatiserends over moslims of vluchtelingen wordt gesuggereerd.

Discussies over identiteit zijn niet onbelangrijk maar lijken soms als een rookgordijn te functioneren. Meer nog, we komen geen week meer door zonder dat iets lelijks, stigmatiserends over moslims of vluchtelingen wordt gesuggereerd. En niet door hobbyisten op sociale media, maar door mensen met een politiek mandaat!

Ik ben ervan overtuigd dat de drijfveer van de meeste politici nog steeds is om de wereld te veranderen, beter te maken, rechtvaardiger voor iedereen. Maar het lijkt verdomd moeilijk om dat op een heldere manier uit te leggen en daar de speerpunt van een politiek project van te maken.

Hoe we ons kleden, wat we geloven, waar we vandaan komen, wat we ’s morgens tussen onze boterham leggen, dat verschilt. Maar voor quasi elke burger in dit land geldt min of meer hetzelfde.

Iedereen wil een leuke job met een salaris waarmee hij rond kan komen. Een leuk huis om in te wonen. Een goede school voor zijn kind. Gezonde lucht. Betaalbare gezondheidszorg, van wieg tot graf. Genoeg sportinfrastructuur en fijne culturele plekken en genoeg tijd om elkaar daar te ontmoeten.

Akkoord, dat krijg je niet makkelijk in de “news cycle”, maar misschien moeten we dan toch vooral het nieuws proberen te veranderen.

In de Verenigde Staten is een krasse knar erin geslaagd om de gedoodverfde kandidaat van zijn partij toch behoorlijk het vuur aan de schenen te leggen. En dat met een inhoudelijk erg on-Amerikaans programma. Bernie Sanders was en is nog steeds populair omdat hij een soort van nieuwe “New Deal” voorstaat. Omdat hij uit een ander vaatje tapt.

Televisiemaker Bill Maher vergeleek Bernie ironisch met een iPhone: we wisten niet dat we een iPhone wilden, omdat hij nog niet bestond en nu lopen we er allemaal met een rond.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • Coördinator van Vzw Toestand

    Bie Vancraeynest is coördinator van Vzw Toestand, een organisatie die leegstaande of vergeten gebouwen reactiveert tot tijdelijke en autonome socioculturele centra.

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.