De arrogantie van de welvaart

De kiezer heeft altijd gelijk, dat spreekt, maar we mogen hem voor zijn keuze bekritiseren. Sinds enkele decennia heeft hij Vlaanderen met een kwalijke reputatie opgezadeld. Eerst heeft hij een extreem rechtse partij, met vreemdelingenhaat hoog in haar banier, uit laten groeien tot de numero uno. Excuus, nummer één. In Vlaanderen Vlaams. Die partij heeft school gemaakt.
Alle internationale conventies ten spijt zwerven tegenwoordig enkele duizenden asielzoekers dakloos door onze grootsteden, van Congolezen tot Afghanen. Er lopen in Antwerpen geen drie Afghanen meer rond die het in hun hoofd halen om de hen onbekende Laarmans de weg naar de Kloosterstraat 15 te vragen, waar Maria van Dam woont. Vlamingen zijn in hun ogen hardvochtige mensen die vinden dat leven onder de Taliban best te doen is en ze dus beter naar hun land terugkeren.
Dat stelletje moslims kent nu zijn plaats. Tijd voor de kiezer om de luiwammesen uit de Ardennen, het prinsbisdom, de Condroz, le Centre, la Gaume en Picardië op hun plaats te zetten. Daar zitten overigens flink wat Polen tussen, en Italianen. Eén heeft zelfs ambities voor premier, stel je voor. Dat schorem presteert het om niet te doen wat de meerderheid in dit land wil. Zijn ze vergeten dat we het Europese minderhedenverdrag niet geratificeerd hebben, wetens en willens niet? De pygmeeën in het regenwoud hebben toch ook niets in de melk te brokkelen? Meer dan zeven eeuwen later is er na Pieter de Coninck eindelijk opnieuw een wever opgestaan die het heir van de Klauwaerts naar de zege voert.
Wie is het volgende mikpunt van de kiezer als straks de Leliaerts in de pan gehakt zijn? De Limburgers, die even traag werken als ze spreken? De West-Vlamingen, die weliswaar hard werken maar die niemand verstaat? Vlaamse pensioenen, de afschaffing van het Brusselse gewest, alles is goed om bijna dertig procent van de stemmen in de wacht te slepen. Je zegt maar, du n’importe quoi, maar dan niet in de taal waarin ik dat opschrijf. In Vlaanderen Vlaams. Waar is het oude gezegde gebleven, zoveel malen is men man als men talen spreken kan? En dat sloeg niet op verkavelingsvlaams, steenkolenengels, Frans met haar op en Knubbelduits.
De kiezer stemt alsof dit land geen behoefte heeft aan politici die zich over relevante maatschappelijke vraagstukken buigen. De economische crisis en de 22 miljard die we uit onze welvaart weg moeten snijden. De vergrijzing en de financiering van de pensioenen. De opwarming van de aarde en het effect op het klimaat. De verstedelijking van het platteland en het dagelijkse verkeersinfarct. De in het oceaanwater opgegane olie, de gesloten kerncentrales en de zoektocht naar wind-, water- en zonne-energie. Het samenleven van autochtonen met nieuwkomers uit de vier windstreken en de problemen van werk, scholing en huisvesting waarmee ze worstelen. Neen, de kiezer geeft voorrang aan de splitsing van een kiesarrondissement. Dat is al veertig jaar een anomalie van een onaffe staatshervorming, dat is zeker, maar zijn er echt geen andere katten te geselen?
Ruim een kwart van de Vlamingen liep gisteren weer te vendelzwaaien. De navelstaarders waanden zich de navel van de wereld. Hij heeft gelijk, de kiezer, dat spreekt, maar we mogen hem voor zijn keuze bekritiseren. Hem met zijn neus op zijn arrogantie drukken, de welvaartsvastheid van zijn denken, het primaat van zijn individualisme. Vanaf vandaag bereidt hij zijn zomervakantie voor. Een trektocht in Afghanistan of door het Atlasgebergte? De afvaart van de Lesse? Prachtige natuur toch, dat buitenland. Alleen, die mensen, die vreemde mensen.
Nil Volentibus Arduum. Hoe lang is het geleden dat een Vlaamse Leider op een ovatie onthaald is als hij de scharen toespreekt in een vreemde taal? Is er toch nog hoop?