Noorse bevers herbevolken Schotland en Wales

Schotland heeft aangekondigd in april 2009 vier Noorse beverfamilies los te laten in Argyll, een afgelegen gebied in het westen van Schotland. Experts uit Wales waren vorige week nog in Noorwegen en hopen weldra het Schotse voorbeeld te kunnen volgen.
“Je kan niet zomaar bevers in het wild loslaten omdat we denken dat het een goed idee is”, zegt Duncan Halley, een beverdeskundige van het Noorse Instituut voor Natuuronderzoek die de Schotten en de Welshmen adviseert. “In Schotland wordt de bever eerst in een geïsoleerd gebied geïntroduceerd. De Schotten kunnen dan vijf jaar de bevers observeren voor ze beslissen de dieren op grotere schaal te herintroduceren.”
De bevers hebben in de eerste plaats een toeristisch potentieel. Minstens één bevergroep zal regelmatig bezoek krijgen van gegidste groepen van natuurliefhebbers, wat inkomsten oplevert voor de lokale economie. “Aangezien de bevers vooral ’s avonds actief zijn, zijn de mensen verplicht een nachtje te blijven slapen”, legt Halley uit.
Maar er zijn ook ecologische redenen om de bever terug te halen. “Ze dunnen de bossen uit rond meren, stromen en rivieren. Op die manier bereikt er meer zonlicht de bodem en ontstaat er een interessante bloemen- en kruidenvegetatie.”
Aan de Schotse beslissing ging 15 jaar onderzoek vooraf. De Noorse bevers zullen een einde maken aan 400 jaar afwezigheid van het waterminnende knaagdier in het Verenigd Koninkrijk. In Wales werden de laatste bevers zelfs al in de 12 de eeuw uitgeroeid.

Bevergeil

De grote knagers werden vooral gejaagd voor hun vacht en voor ‘castoreum’ of bevergeil, een uitscheidingsproduct waarmee de bevers hun vacht invetten en territorium afbakenen. De donkerbruine harsachtige substantie heeft een dierlijke zoete geur die erg geliefd was bij parfummakers en de stof erg kostbaar maakte. Bevergeil werd ook in de geneeskunde gebruikt omdat er salycilzuur inzit, een stof uit wilgenbast die de basis vormt voor aspirine.
In het begin van de 20ste eeuw waren in Europa amper 1200 bevers over, verspreid over drie populaties in Duitsland, Frankrijk en Noorwegen. In Vlaanderen werd het laatste exemplaar in 1848 gedood, in Nederland al in 1825. De Zweden waren de eersten om de bever te herintroduceren in de jaren 20, de Zwitsers volgden in de jaren vijftig en Nederland in 1988.
De voorzichtige aanpak in Schotland staat in schril contrast met de herintroductie van de bever in Belgie. Een groepje Waalse natuurvrienden, die zich de “rangers” noemen, besloot in 1998 op eigen houtje bevers los te laten uit Frankrijk en Duitsland, zonder toestemming van het Waals gewest. In Vlaanderen wordt de bever sinds 2000 gezien in de Dijlevallei, na de introductie van de bever in een beek in Waals-Brabant.
“Bevers zijn robuuste dieren die zich gemakkelijk aanpassen”, zegt Halley. “Een herintroductie bestaat er meestal gewoon in een handvol bevers los te laten in een stuk water dat er veelbelovend uitziet.”
Foto: http://ipsnews.net/pictures/beaver2.jpg