Bankencrisis: als de vos de passie preekt...

De EU bereidde zich voor op de G20-top van 2 april door een expertengroep samen te stellen die een goed geargumeteerd advies moest leveren over een betere organisatie van de financiële sector. Er zat geen Belg in deze groep, en dus hebt u er wellicht weinig over vernomen.
De “Larosière Groep”, genoemd naar voorzitter Jacques de Larosière, werd meteen onder vuur genomen door Friends of the Earth, Spinwatch, CEO en Lobby Control. Samen brachten die ngo’s eind februari een rapport uit met als ondertitel: Why we shouldn’t trust the EU’s financial “wise men”.
Basisstelling van het rapport was dat de acht grijzende heren allemaal uit dezelfde ideologische vijver gevist waren. ‘Vier leden zijn nauw verbonden met de grote financiële bedrijven, zoals Goldman Sachs, BNP, Lehman Brothers en Citigroup. Een vijfde stond aan het hoofd van de financiële regulator in Groot-Brittannië, die volkomen faalde in zijn supervisie van Northern Rock. Een zesde lid staat uitgesproken vijandig tegenover regulering en een zevende werkt voor een bedrijf dat afhankelijk is van banken.’
In het rapport dat de Larosière Groep op 25 februari afleverde, zat tussen de 31 aanbevelingen toch verrassend veel pleidooi voor bijkomend toezicht op banken, verzekeraars en financiële markten. Dat wil zeggen: verrassend veel voor de mannen die –terecht– uitgesproken neoliberale neigingen en een ongezonde hang naar financiële deregulatie toegeschreven werden. Het verbaast minder dat voorzitter Delarosière een grote rol in dat toezicht weggelegd zag voor het Internationaal Muntfonds (IMF), waar hij in de jaren tachtig een van de directeuren was.
Vreemd genoeg bespraken de ministers van Financiën van de EU het document pas enkele dagen na de bijeenkomst van de G20, op de Economische en Financiële Raad van 4 april in Praag. Daar bleek dat de Britten zelfs niet wilden weten van de bescheiden voorstellen van de Groep Larosière. Het Nederlandse lid van de Groep, Onno Ruding, gaf in het Financieel Dagblad toe dat in het rapport al rekening gehouden was ‘met politieke gevoeligheden’. Daarom was er sprake van nationale toezichthouders en niet van een onverkort Europees toezicht. Toch is een Europees overleg dat “bindend advies” kan geven nog een brug te ver voor Londen.
Gordon Brown mocht op 2 april in Londen wel het definitieve einde van de Washington Consensus aankondigen, maar rond de vergadertafels waar echte veranderingen beslist kunnen worden, ligt het Eiland nog steeds dwars. Of is het de City?