Expeditie (w)onderwijs in verboden gebied

Aan de oever word ik hartelijk ontvangen door een jonge man die een aardig mondje Engels spreekt. ‘Karen* Education Assistance Group’ lees ik op de achterkant van zijn T-shirt.  Wanneer ik hem wat uitleg vraag blijkt hij een ‘Mobile Teacher’ te zijn. Dit lerarenteam gaat inside Birma om daar op risico van eigen leven kinderen of leraren onderwijs te verstrekken. Dit dorp waar ik net ben aangekomen is de uitvalsbasis van dit mobile team en ook de centrale campus van de enige Karen Teacher Training.

De campus lijkt op een schier-klif te liggen die uittorent boven de rivier, maar dan eentje uit zand en niet uit rotssteen. Verschillende paalwoningen zijn op en langs weerszijden van deze smalle heuvel opgebouwd. Het onderwijsgebouw van de lerarenopleiding staat centraal in dit dorp en het is omringd door dormitories, een kantoorgebouw, een eetzaal, een bibliotheek en het gebouw van het schoolhoofd. Verschillende leraren wonen in de woningen langs de klif. Op deze campus verblijven de leraars en studenten van het Karen Teacher Training Center (KTTC) die deze opleiding samen met de Karen Teacher Working Group (KTWG) hebben opgezet. Zij bereiden sinds 2007 leraren op voor de dorpen in de Karen provincie. Op de dag van vandaag geven vele on- of laaggeschoolde leraren les in de schooltjes en kunnen zij elke hulp gebruiken. Deze wordt hen verstrekt door het mobiele team, maar ook nieuwe leraren worden op deze campus klaargestoomd. Sommige studenten komen van ver (een week stappen) en vrijwel allemaal verblijven ze op de campus.

Ik onderwijs 12 studenten gedurende één week elke voormiddag en elke avond. Dat ze hier ten volle gebruik willen gebruik maken van mijn aanwezigheid komt omdat hier slechts heel af en toe buitenlanders over de vloer komen. Oorzaak hiervan is een gezonde zelftrots. Minder dan op andere plaatsen wordt mijns inziens de ‘foreign teacher’ hier als alleswetend beschouwd en deze redenering staat me enorm aan. De leraren van de eigen bevolking kennen niet alleen de taal en de situatie, maar weten ook welke noden er zijn, wat werkt en hoe ingang te vinden bij de leraars en de studenten. Dit neemt niet weg dat ze heel blij zijn met mijn aanwezigheid en de Engelse taal erg belangrijk vinden om te onderwijzen en te beheersen. 

De week wordt er eentje van leven, beleven en overleven– zowel voor mij alsvoor de studenten. Elke ochtend staan we voor elkaar om de uitdaging aan te gaan – elkaar begrijpen, iets opsteken en delen. Het aanleren van didactische vaardigheden doe ik al doende en samen ontwikkelen we een bingo, memory en kruiswoord waarin we samen de Engelse taal machtiger worden. Ik maak een kwartet van de ‘comparitives’, een memoryspel over emoties en ontwikkel een ‘rad van fortuin’. Ik leer zelf ontzettend veel bij over de theoretische achtergrond van de Engelse taal, iets wat ik echter zelf niet helemaal beheers, maar plots toch moet zien uit te leggen. Gelukkig laten mijn logisch verstand en mijn creativiteit me niet in de steek en weet ik me steeds te beredderen en het ook aan de studenten duidelijk te maken. Voorbereidingen belanden plots in de vuilbak en nieuwe ideeën vinden ingang op het moment zelf.

Een team van 5 stafleden komt na enkele dage de boel versterken. Zij hebben honderden kilo’s aan schoolmateriaal, maar ook zakken vol kleren en voedsel mee. Binnen enkele dagen trekken zij de jungle in en verzorgen zij de jaarlijkse bedeling van schoolmateriaal. Daarnaast worden ze door contactpersonen op de hoogte gehouden van dorpelingen die verdreven zijn en die nood hebben aan voedsel en kleding. Ook in mijn klas zit een studente wiens dorp is afgebrand in oktober door de SPDC en wiens familie nu in de jungle overleeft.  

Dit volk heeft het hard te verduren, maar ook ik ben hier uitgeput van ‘s morgens tot avonds. Dit is een zeer intense, vermoeiende maar enorm leerrijke week. De studenten staan op om 5u morgens en starten met eten en studeren, om 8.30u begint de school, tot 15u. In de avond hebben zij weer les van 19 tot 21u. Volle en zware dagen dus met weinig slaap – ik ben uitgeput, maar zij lijken het allemaal goed te verdragen. Gedurende mijn verblijf is mijn leefruimte beperkt tot deze ene heuvel – met een dagelijkse uitstap naar de andere kant van de kleine vallei waar het schoolgebouw staat waar ik les geef. Wanneer ik afscheid neem is mijn gevoel dan ook dubbel…  ik zal ze missen. Vermomd en verborgen onder een paraplu neem ik de boot stroomafwaarts…

www.schoolexpeditie.org
*Karen = minderheidsgroep die geweldig ;-) ijvert voor een eigen Staat