Onze guardian

Dus namen we Gebremeriam en Mulat aan en is er nu steeds een ‘toekijkende oog’ in de shelter. Voordien leefde onze jongens alleen, m.a.w. zonder enig toezicht. Dat zorgde soms voor problematische toestanden die normalerwijze – mits de aanwezigheid van een volwassene - eenvoudig op te lossen waren. Jongens die te laat thuis kwamen, niet opstonden om naar school te gaan, meisjes en slechte vrienden meebrachten of materiaal dat gestolen werd. Problemen die ondertussen tot een minimum gereduceerd zijn dankzij de aanwezigheid van onze nieuwe guardians.
Niettemin zitten we met ietwat brave guardians. We hebben duidelijk afspraken gemaakt (bv. de jongens niet slaan) maar het lijkt wel dat ze deze regels zo nauw nemen dat ze niet meer streng durven te zijn. Onze gasten blijven, met of zonder guardians, grote deugenieten die soms wel degelijk een strenge blik verdienen.
Een voorbeeldrol aannemen is Gebremeriam zeker niet vreemd. Hij is een priester met een zeer groot hart. Al is dat niet per se aan zijn uiterlijk te zien. Wanneer hij niet in de rol van priester zit, probeert hij er zo gewoon mogelijk uit te zien. Best hilarisch! Doorheen de week loopt hij rond met een muts met ‘2-pac’. Maar op zondag, en dan zeker met Timkat, lijkt hij een transformatie te ondergaan. Dan draagt hij een pak dat doet denken aan dat van Sinterklaas, zij het in veel meer kleuren, en een houten kruis dat iedereen wil kussen.

Vriendschapsbandjes

Lea is begonnen aan een nieuwe ‘Income Generating Activity’. Niet dat zij geld moet verdienen, maar de jongens van YT wel. En dat doen ze nu op een nieuwe en originele manier: door het maken van armbandjes. Via België beschikken we over de juiste materialen en boekjes met technieken. Voorlopig wordt alles aangeleerd met buitenlands materiaal, maar het is de bedoeling dat ze binnen enkele maanden zelf over de nodig kennis beschikken, vaardig genoeg zijn om alleen door te zetten en ook de nodige materialen in Gondar weten te vinden.
Het aanleren van de kneepjes is gewoonweg zeer leuk. Met zijn allen samen aan de shelter en doorheen al het knopen praten, lachen en zingen. Het is duidelijk dat het maken van de armbandjes ook de vriendschap tussen de jongens versterkt. Ze zitten immers uren samen en helpen elkaar als het misloopt. Ze vertellen elkaar de wildste verhalen en lachen zich een breuk als ze iets proberen uit te leggen aan Lea in het Engels. Addisu vertelt bijvoorbeeld dat hij een metalen ring heeft ingeslikt en nu schrik heeft dat die er nu voor eeuwig in blijft. Of Tamrat die beweert dat zijn oorbel er niet inzit met de bedoeling sexy te lijken. Want “sexy” wil toch zeggen “between a man and a woman”, aldus de vraag van de jongens aan Lea. Tja, hoe leg je nou het verschil uit tussen “sexy” en “seks”?
Tussen deze zware levensvragen door komen mooie armbandjes tevoorschijn. De jongens zijn erg trots en kijken ernaar uit om binnenkort een ketting te leren knopen, die zullen we dan versieren met een Ethiopisch kruis. Dat zal immers ook goed verkopen, zowel bij de toeristen als bij de inwoners zelf. En zeker niet omdat het er sexy uitziet!

Sterven in Ethiopië

Sommige dingen gebeuren hier gewoon, zonder dat iemand er te lang bij stilstaat. Mensen sterven hier terwijl niemand op de hoogte is. Overigens is het hier nog maar de vraag  of je zou willen rouwen voor ieder die je gekend hebt. Kan een mens dat wel aan? En is er dan nog tijd om vrolijk te zijn?

• Tijdens Timkat verdronken twee mensen: een volwassene en een kind. Zij werden na drie dagen ontdekt in het water van ‘Fasils Bath’. Niemand die één van hen als vermist had opgegeven.
• In Gorgora, waar onze vrienden Tim en Kim wonen, is zojuist een kind van twee jaar verdwenen uit het ouderlijk huis (hutje). Meegesleurd door een hyena uit bed, tussen mama en papa.
• Te veel mensen die sterven ten gevolge van HIV/Aids. Niemand durft het woord hier uitspreken maar iedereen weet het. De moeder van een collega van YT stierf gisteren. Zijn vader was vorige jaar gestorven aan ‘hetzelfde’. De begrafenis was voorbij voordat we het vernamen.

“Waarom de doden zo snel worden begraven?”, vraag ik aan Nigisti. “Omdat er geen plaats is voor een laatste groet, omdat vele mensen sterven en omdat er niets moois is aan een begrafenis”, antwoordt ze. Als je arm bent moet je de naaste die je net verloren hebt zelf wegdragen (jawel, soms met het openbaar vervoer) en zelf de put graven. Als je rijk bent, kan je een afscheidsceremonie organiseren en een kist kopen. Dan zet je bovendien voor één week een grote tent voor het huis, waar iedereen mag komen treuren. Zelfs de dood overwint de strijd tussen arm en rijk niet.
www.fietsenvoorendoorafrika.be