Geld- en waterstroom drogen op in Za’atari

“Een man sloeg haar recht in het gezicht en dat voor amper 3 liter water”, Ahmed* schudt verslagen zijn hoofd en zoekt begrip in mijn ogen. Hij legt uit dat het kamp zich begint te gedragen als een echte ‘stad’. De oppervlakte van meer dan 530 hectare is onderverdeeld in 12 sectoren, die op zich verder zijn opgedeeld in buurten of wijken. Mensen, gevlucht uit dezelfde streek of familie van elkaar, verplaatsen hun tenten en vormen zo samen een buurt.

Een soort van mondelinge waarschuwing zorgt ervoor dat iedereen de middelen uit zijn eigen wijk gebruikt. Ahmed: “Het water in deze regio was voor de zoveelste keer op, dus Noor besloot om water te gaan zoeken in een ander district. Een man merkte haar op en sloeg haar recht in het gezicht, waarop verscheidene andere mannen haar aanvielen. Niemand durfde in te grijpen!”. Gelukkig zijn deze incidenten beperkt tot een uitzondering, maar het wijst wel op de groeiende spanningen die ontstaan door de aanhoudende vraag naar water.

Unicef blijft volhouden dat er voldoende water beschikbaar is voor iedereen: “Op dit moment wordt per dag 35 liter water per persoon voorzien. Dit ligt nog steeds boven de richtlijnen binnen een noodsituatie. Indien het water op is, dan kunnen de vluchtelingen naar een andere faciliteit om water te halen”. Rekening houdend met het voorafgaande is dit geen veilige optie.

Het blijft gissen naar de oorsprong van deze twee contrasterende verhalen. Wanneer ik Ahmed vraag of een regulering op hoeveelheid water per persoon een oplossing is, antwoordt hij kortaf: “Nee, we willen gewoon meer water!”. Helaas is dit een uitzichtsloze situatie, “Op dit moment kunnen we de sanitaire faciliteiten ook onmogelijk uitbreiden, we wachten nog steeds op de beloofde fondsen van de internationale gemeenschap.”, antwoordt Unicef.

Ook andere basisvoorzieningen zoals educatie en gezondheidszorg lijden onder het tekort aan budget. Ngo’s halen het onderste uit de kan, maar moeten roeien met de riemen die ze hebben. Het geduld van de vluchtelingen raakt op, stemmen gaan op dat de meesten het kamp willen verlaten: “Als iedereen claimt dat we in de vijfde grootste stad van Jordanië leven, dan moet de regering ons de faciliteiten van een stad voorzien”, aldus Ahmed.

*Wegens veiligheidsredenen zijn de namen in dit artikel fictief.