Tussen de beats en de reggae ook wat theater

Na een tiental minuten rijden, werden de beats even toegedraaid en was het tijd voor een gebed. Plots werd iedereen stil, ze beden het Onze Vader voor een veilige tocht. Hierna zette de copiloot/ DJ de muziek opnieuw aan en waren we vertrokken voor een vrolijke rit met luide muziek, meezingende én dansende jongeren. 

Het was een verrijking om de, nochtans zeer kleine, hoofdstad Maseru te verlaten en door het platteland te rijden. Onderweg kregen we prachtige bergen te zien. De jonge acteurs namen de rol van lokale gids graag op zich. Zo zagen we onder meer bewoners in traditionele klederdracht, namelijk dekens die rondom gewikkeld gedragen worden. Ik kreeg meteen de uitleg dat het deken een statussymbool is, maar tegelijkertijd een praktisch item tijdens koude winters. 

Geen zenuwen

Aangekomen op de hoge locatie ging het toneelstuk onmiddellijk van start. Het vond plaats in openlucht en meer dan enkele stoelen en verkleedkleren was er niet nodig om een open ruimte om te toveren in een theaterruimte. Het publiek was gemengd. Zowel oudere dames, kinderen, als werkmannen die dit theater als een perfecte ontspanning zagen, zaten als toeschouwers onder een boom in de schaduw. Wanneer ik een van de acteurs vroeg of hij zenuwachtig was, lachte hij. ‘Nee, we hebben dit stuk al vaker gespeeld, dus ik ben het gewoon. Trouwens we zijn echte acteurs hoor, we gaan het nog ver brengen, wacht maar af’, gaf hij nog even mee.

De acteurs spraken hun eigen taal, Sesotho, dus de eigenlijke dialogen konden we niet volgen. Gelukkig gaven enkele spelers ons een korte toelichting. Het stuk vertelt het verhaal van twee gezinnen die in aanraking komen met aids. Naar de dokter gaan is essentieel, ook voor mannen, luidt de boodschap. Hoewel dit een serieus thema is, werd het stuk op een ludieke manier gebracht. Regelmatig klonk er gelach uit het publiek en de liedjes werden meegezongen.

Na het toneel vond er opnieuw een gedaantewisseling plaats. De serieuze cast werd opnieuw een vrolijke – luide- bende. We kropen terug in het busje om huiswaarts te keren. Helaas duurde de terugrit dubbel zo lang. In plaats van twee uur, reden we vier uur.

‘Picture picture’

Dat ging als volgt, om het halfuur stopte het busje. De acteurs stapten uit, verspreidden zich of dansten op straat. Na een tijdje werd duidelijk dat de groep normaal niet zo ver rijdt. Aangezien ze gisteren het land doorkruisten, zagen velen dit als de perfecte gelegenheid om een kort bezoekje te brengen aan een grootmoeder of een boodschap over te brengen aan een nonkel. In de buurt zijn zonder even binnen te springen bij een familielid is blijkbaar ondenkbaar. 

De jongeren dachten ook aan ons. Op een plek met een pittoresk uitzicht stopten we, zodat wij het landschap konden aanschouwen. Rustig een foto maken, zat er op zo’n moment helaas niet altijd in. Van alle kanten werden we bestormd: ‘Take a picture, please’. En dan poseerden ze dolenthousiast, zoals echte acteurs. 

  Annelies Van Erp werd met haar essay ‘Afrika en Europa moeten samen geschiedenis schrijven’ winnaar van de MO*zomerwedstrijd. Ze reist twee weken door Zuid-afrika met medewinnaar Jan Roobrouck en MO*redactrice Olivia Rutazibwa.

Deze reis komt tot stand met de steun van Air France KLM, de Koning Boudewijnstichting en MO*.