Artsen Zonder Grenzen in Mogadishu: de tijd dringt

David

“Ik kwam op 31 juli met twee collega’s in Mogadishu aan, en we zijn onmiddellijk de situatie in de vluchtelingenkampen beginnen onderzoeken. Die kampen vind je overal in Mogadishu, soms met niet meer dan een paar gezinnen, maar evengoed met honderden gezinnen. Het grootste deel van de open plaatsen in Mogadishu is nu door die dichtbevolkte kampen ingenomen.”

Said

“Als je langs een van deze straten wandelt, kun je al dertig of veertig zulke kampen tegenkomen. Gewoonlijk staan ze propvol met zelfgebouwde hutten en is er nauwelijks nog plaats om te lopen. In sommige kampen zijn er latrines, maar in de meeste niet. Tijdens ons bezoek werd ons verteld dat veel mensen buiten gaan bedelen omdat ze niets te eten hebben en niets om op te slapen. In de kampen zie je ook altijd mensen die erg ziek zijn en gewoon op de grond liggen.

Mensen komen massaal naar Mogadishu door de droogte, omdat hun dieren gestorven zijn en ze niet meer kunnen overleven. Velen van hen zien niets van het voedsel dat door internationale organisaties naar Somalië wordt gestuurd, omdat ze in gebieden wonen die voorlopig onbereikbaar zijn voor de noodhulp.”

David

“We zagen meteen drie belangrijke prioriteiten voor Artsen Zonder Grenzen. Heel wat mensen hebben mazelen, dus zijn we begonnen met een behandelings- en preventieprogramma en met het verdelen van hulpgoederen, zoals plastic zeilen en zeep. Veel vluchtelingen, vooral erg zieke kinderen, zijn ondervoed, dus hebben we een voedingscentrum en een stabilisatiecentrum opgericht waar de ergste gevallen de klok rond onder toezicht van verpleegkundigen staan.

We concentreren ons ook op acute waterige diarree en cholera. We hebben een aantal positieve choleratests gehad en we hebben behoorlijk wat gevallen van waterige diarree en uitdroging gezien. We hebben daarom een cholerabehandelingscentrum op poten gezet. De behoeften zijn werkelijk enorm.”

Said

“Als we met mensen in de kampen gingen praten, hoefden we zelfs niet te vragen wat ze nodig hadden. Het eerste dat iedereen zei was dat ze eten, beschutting en medische verzorging nodig hadden. Er zijn verschillende ziekenhuizen in Mogadishu, maar die zijn niet gratis. Alle oude overheidsziekenhuizen zijn betalend, maar de meeste mensen in de kampen hebben weinig of geen geld. Een van de vrouwen met wie ik sprak, was al twee weken ziek, maar had geen geld om naar het ziekenhuis te gaan.”

David

“Zodra we een duidelijk beeld van de situatie hadden, konden we het nodige materiaal laten overbrengen, onder meer vanuit onze basis in Nairobi. Ook ons bevoorradingscentrum in Brussel stuurde twee volle vliegtuigen. Toch is het moeilijk om een globaal beeld te krijgen van de situatie in Mogadishu – de situatie is er onveilig en daardoor is de mobiliteit beperkt.

Ik denk dat Artsen Zonder Grenzen hier met enkele erg grote uitdagingen te maken zal krijgen. De situatie is zeer ernstig en voor zover we kunnen inschatten, zal het er niet snel op verbeteren. De oogst is mislukt en het ziet er voor de komende maanden niet goed uit. De hoge nood en de sombere vooruitzichten maken de situatie erg verontrustend. De onstabiele situatie op het vlak van veiligheid bemoeilijkt de hulp, zoals dat ook de voorbije 20 jaar het geval is geweest. Maar we mogen niet opgeven en moeten ons blijven inzetten om de hulp tot bij de mensen te krijgen.”

Said

“Dit is een noodsituatie en we moeten heel snel handelen. De tijd dringt.”

Na twee weken als noodhulpcoördinator in Mogadishu nam David Michalski opnieuw zijn functie als operationeel coördinator op voor Ethiopië, Somalië, Bahrein en Somaliland. Hij doet dit vanuit Dubai.

Said Ibrahim Hassan werkt sinds 2006 voor Artsen Zonder Grenzen. Hij heeft de Keniaans-Somalische nationaliteit en heeft in beide landen gewerkt. Na twee weken in Mogadishu is hij nu terug in Egypte, waar hij de missie ondersteunt en stand-by blijft.