Occupy Rio+20

Net als de camera’s goed beginnen te draaien klimt een 11-jarig meisje op een tafel. De organisatoren van de demonstratie maken de hele persmeute duidelijk dat ze zich naar haar moeten draaien. Het meisje stelt zich voor als Ta’Kaiya Blaney, een inheemse uit British Columbia (Canada). Ze legt uit dat haar land momenteel vernietigd wordt door de exploitatie van olie uit teerzand. Ze dringt er bij de wereldleiders op aan om vandaag te handelen als we nog een morgen willen hebben. Al haar woorden werden herhaald door de menselijke microfoon: de ondertussen tweehonderd mensen die elke zin luidkeels herhalen. En toen zong Ta’Kaiya Blaney een lied ‘The Earth Revolution song’. Her en der vloeiden tranen.

Wat volgde was een niet toegestane betoging: Occupy Rio+20. Mensen gingen zitten en iedereen die iets wou zeggen kreeg een ‘human microphone’ ter beschikking. Elke keer dat de VN veiligheidsmensen zeiden dat de betoging illegaal was en dat badges afgenomen zouden worden als mensen bleven werd dit voor de groep gegooid en volgde er een stemming. En elke keer stemde de groep om te blijven. Dit was geweldloos én democratisch verzet en de meest politieke gebeurtenis van de afgelopen twee weken. Voor één keer had de VN geen controle meer en namen mensen het bij meerderheidsstemming over.

Wereldleiders zijn blijkbaar naar hier gekomen om een aantal speeches voor te lezen en een zwak document zonder ambitie te ondertekenen. Maar een generatie van mensen heeft vandaag laten zien dat ze zal blijven vechten voor een toekomst waarin we allemaal waardig kunnen leven, binnen de ecologische grenzen die de aarde ons gegeven heeft. De regeringen komen hier een document tekenen met de ronkenden titel ‘The Future we Want’. De mensen laten zien dat ze de toekomst die regeringen voor ogen hebben helemaal NIET willen.