Bevolkingsbeleid voorbije 10 jaar laat geen overtuigende resultaten zien

In Caïro werd in 1994 een actieprogramma voor 20 jaar goedgekeurd. De internationale conferentie die vrijdag in Santiago ten einde liep, moest een halftijdse evaluatie daarvan maken voor Latijns-Amerika. De deelnemers aan de conferentie – naast Latijns-Amerikanen ook vertegenwoordigers van Noord-Amerika en Europa – ondertekenden een verklaring waarin de Latijns-Amerikaanse landen worden opgeroepen hun inspanningen op te drijven om de ontwikkeling en het welzijn van hun bevolking te verbeteren. De rijke landen zouden daarvoor met meer steun over de brug moeten komen. Latijns-Amerika moet ook meer ondernemen om ‘reproductieve gezondheidszorgen’ – seksuele voorlichting, het verstrekken van anticonceptiva en een goede geboortebegeleiding – voor iedereen toegankelijk te maken.

De gezondheidstoestand van de Latijns-Amerikanen en de bewoners van de Cariben is de voorbije tien jaar verbeterd, wat bijvoorbeeld blijkt uit een daling van de kindersterfte. Maar er zijn grote verschillen tussen de landen van de regio en tussen de sociale klassen. Latijns-Amerika is nog altijd wereldkampioen inkomensongelijkheid, en ongeveer een derde van de bevolking moet rondkomen met minder dan twee dollar per dag. Daar komt nauwelijks verandering in, en de situatie van die mensen blijft dan ook barslecht.

Sommige gezondheidsproblemen in Latijns-Amerika en de Cariben worden zelfs almaar bedreigender. HIV en aids rukken verder op, vooral bij vrouwen en jongeren. Om de epidemie te bedwingen, moeten vrouwen meer te zeggen krijgen in het gezin en in de samenleving, stellen de congresgangers, en moet het gezondheidssysteem beter ingaan op hun noden.

In Bolivia, Guatemala en Jamaica gaat het met de ‘reproductieve rechten’ – toegang tot anticonceptie en goede perinatale zorgen – de verkeerde kant uit of stagneert de situatie. In El Salvador, Haïti en Paraguay worden te weinig vorderingen geboekt. Nicaragua, Peru en de Dominicaanse Republiek gaan sneller vooruit, en in Colombia, Ecuador en Honduras zijn de doelstellingen die op dit vlak in Caïro werden afgesproken, al bereikt.

Maar in alle landen is er nog veel werk op de plank wat de gelijkbehandeling tussen man en vrouw aangaat, het respect voor de rechten van vrouwen en de integratie van demografische bezorgdheden in het beleid inzake duurzame ontwikkeling. De fragmentatie van het sociaal beleid in veel landen, de drukkende schuldenlast en het voortbestaan van een grote ongelijkheid tussen de sociale klassen en tussen groepen van verschillende etnische oorsprong bemoeilijkt initiatieven op die vlakken. Ook de vermindering van de ontwikkelingshulp die naar Latijns-Amerika en de Cariben vloeit, zorgt voor problemen.