Pakistaans-Amerikaanse liefde maakt plaats voor wantrouwen - ANALYSE

Uit Washington komen steeds meer signalen dat Pakistan eerder als mogelijke
vijand dan als bondgenoot moet worden beschouwd. In Pakistan roepen
religieuze partijen op tot protestmanifestaties tegen een mogelijke aanval
op Irak. Het militaire establishment rond sterke man Pervez Musharraf
begint te begrijpen dat optimisme over een solide connectie met de
Verenigde Staten misplaatst is, en dat de zaken er nu ander voorstaan dan
tijdens de Koude Oorlog.

Voorlopig hoogtepunt van de spanningen was een gevecht tussen Amerikaanse
en Pakistaanse troepen langs de grens met Afghanistan. Een Pakistaanse
grenswachter zou een Amerikaanse soldaat hebben gewond, waarop de VS een
leegstaande islamschool bombardeerden op Pakistaans grondgebied. Het
incident werd als een ongelukje afgedaan, maar kan niet verhullen dat er
onenigheid bestaat over het recht van Amerikaanse troepen om
achtervolgingen in Pakistan verder te zetten. Washington beweert dat zijn
troepen de grens mogen oversteken, met toestemming van de regering in
Pakistan, Islamabad beweert het tegendeel.

Bij de Pakistaanse machthebbers groeit het ongenoegen over de Amerikaanse
houding. Uit Washington klinkt steeds weer het refrein dat Pakistan meer
kan en moet doen in de strijd tegen het terrorisme. Het taalgebruik lijkt
op dat wat de Palestijnse leider Yasser Arafat steeds opnieuw te horen
krijgt: dat de inspanningen niet beantwoorden aan de norm die de VS van
zijn geallieerden verwacht. Pakistan wordt bovendien steeds weer genoemd
als mogelijke leverancier van nucleaire grondstoffen aan Irak en
Noord-Korea, zoals bekend twee landen op de As van het Kwaad.

Washington lijkt op die manier de schuld voor de mislukking in de jacht op
Osama bin Laden te willen afschuiven op het buurland. En dat terwijl
Pakistan het voor het eerst sinds de onafhankelijkheid heeft aangedurfd een
70.000 man sterke troepenmacht in de tribale gebieden langs de grens met
Afghanistan te sturen. In tegenstelling tot Egypte en Turkije, twee andere
VS-bondgenoten, heeft Pakistan nog geen beloften voor financiële steun
gekregen en als ultieme vernedering worden van Pakistani die naar de VS
reizen vingerafdrukken genomen, uit angst voor terroristische aanslagen.

Bij de Pakistaanse leiders begint het besef te dagen dat ze van de VS te
weinig in ruil hebben gevraagd voor de bewezen diensten: de arrestatie van
400 Al-Qaedaleden en het gebruik van vier luchthavens en van het
Pakistaanse luchtruim tijdens de oorlog in Afghanistan. Islamabad had graag
gezien dat de VS wat meer druk op India zou uitoefenen in het
Kasjmirconflict, maar dat is niet gebeurd. Intussen is het brandpunt van de
oorlog tegen het terrorisme verschoven van Afghanistan naar Irak, en lijkt
Washington de goede betrekkingen met Pakistan heel wat minder hoog aan te
slaan.