Sharon zit klem onder kolonistenwoningen

Het verhaal begint simpel genoeg. De Israëlische eerste minister Ariel Sharon kondigt aan dat de huizen zullen worden afgebroken om de 7.500 kolonisten na de overeengekomen evacuatie de beelden te besparen van Palestijnen die hun huizen betrekken.

Of, eigenlijk, weet hij het nog niet, zegt hij nu. Het leger verzet zich, omdat de terugtrekking uit Gaza dan veel langer zou duren en soldaten zou blootstellen aan een verhoogd risico op aanvallen door Palestijnse militanten. Het zou mij heel moeilijk vallen de moeders van Israëlische soldaten in de ogen te kijken… en hen te moeten uitleggen dat hun zonen werden gedood omdat we zonodig die gebouwen moesten neerhalen, zei Defensieminister Shaul Mofaz op de Israëlische televisie. Ik ben niet bereid Israëlische soldaten in gevaar te brengen om huizen te vernielen.

Sharon zit daarmee klem tussen het advies van het leger en de stemmen uit een deel van zijn regerende Likoedpartij en de kolonistengemeenschap. Sharons belangrijkste rivaal in Likoed, minister van Financiën Benjamin Netanyahu, die binnen de regering de meest fervente tegenstander is van het hele terugtrekkingsplan, zegt dat de Palestijnen intacte woningen als een grote morele overwinning zullen afschilderen. We moeten vermijden dat Palestijnse moordenaars de huizen van hun slachtoffers erven en op de daken dansen met vlaggen van Hamas en de Islamitische jihad, zei hij.

Vreemd genoeg vragen ook steeds meer Palestijnen om de afbraak. Als Israël de kolonistenhuizen niet vernielt, doen wij dat, zegt de Palestijnse minister van Huisvesting en Openbare Werken zelfs. Hij beweert dat de meeste kabinetsleden die mening delen. De Palestijnen moeten volgens de minister efficiënt gebruikmaken van de schaarse landoppervlakte in Gaza en zijn de vrijstaande eengezinswoningen-met-tuin verspilling van ruimte. Maar volgens sommigen vrezen Palestijnse leiders in stilte dat de inwoners van Gaza onder elkaar slaags zullen raken bij pogingen de huizen in te nemen. Als Israël de huizen neerhaalt, verlost dat de Palestijnse Autoriteit van de netelige beslissing wie ze moet erven.

Nu de datum van de eigenlijke ontruiming nadert, tikt de tijd voor Sharon. Dode soldaten zijn geen goede optie en bovendien roept Washington op de huizen intact te laten. Maar de premier, die zelf hoogstpersoonlijk toezicht hield op de vernietiging van ontruimde kolonistenhuizen in de Sinaï bij de uitvoering van het vredesakkoord met Egypte begin jaren tachtig, zal niet ongevoelig zijn voor de stemmen om toch voor afbraak te kiezen. Door zijn terugtrekking uit Gaza heeft hij immers een groot deel van zijn politieke aanhang tegen zich in het harnas gejaagd, een aanhang die hij misschien wel heel hard nodig zal hebben als Israël volgend jaar verkiezingen houdt. (ADR/MM)