NGO voorbereidingen op Rio+20 - deel 2

Op een conferentie met 2000 creatieve mensen uit de civiele samenleving geeft de stortvloed aan voorstellen aanleiding tot enige chaos. Zonder de pretentie te hebben om volledig te zijn, tracht deze verslaggever een aantal in het oog springende voorstellen op te sommen en toe te lichten.

Rond het thema groene economie was het meest drastische voorstel waarschijnlijk het idee om niet zomaar onze economie maar heel het monetaire stelsel opnieuw uit te vinden. Bijvoorbeeld door koolstof als dé monetaire munteenheid te nemen. Geen eenheid zoals de dollar dus, die vandaag zomaar door de Amerikaanse Bank bijgedrukt wordt, maar een fysisch meetbare eenheid waar een maximumgrens op staat, een grens die de aarde aankan. Concreter zou in het Zuiden de subsidiëring van fossiele brandstoffen dringend afgebouwd en gestopt moet worden, terwijl het Noorden snel werk moet maken van een taks op financiële transacties, wat dan weer geld voor het Zuiden moet vrijmaken. Aan onze overheden wordt gevraagd om hun voorbeeldrol op te nemen en van al hun aankopen duurzame aankopen te maken. Zoals Nick Nutall van UNEP (United Nations Environmental Program) opmerkte: “in veel landen bedragen de bestedingen van overheden 20% of meer van alle bestedingen. Zulke beslissing kan heel de markt op zijn kop zetten.”

Om tot goed bestuur in functie van duurzaamheid te komen moet er een soort Internationaal Milieu Strafhof komen die overtreders hard kan aanpakken, maar ook een ombudspersoon voor de toekomstige generaties. Dat is iemand die op elk bestuursniveau de rechten van latere generaties wettelijk moet kunnen verdedigen, op basis van eender welke klachten die burgers bij hem of haar indienen. Er bestaat ook een sterk uitgewerkte ISO26000 standaard die bedrijven pas krijgen als ze aan een reeks normen over milieu, sociale aspecten en inspraak voldoen. Waarom niet elke bedrijf dat op een beurs genoteerd is verplichten om die norm te halen?

Op elke conferentie is er iemand die het contrast tussen woorden en daden van de organisatoren zelf aanklaagt. Er waren mensen die terecht reclameerden over de honderden lampen die heel de dag onder een met zon overgoten glazen plafond aan het branden waren. Sommigen kijken ook echt in eigen ziel en maken plannen om met een zeilboot naar Rio af te varen. Maar een van de meest meest constructieve ideeën waar de aanwezige congresgangers zélf een duid in het zakje voor zullen moeten doen was misschien het idee van de Millenium Consumption Goals. Dit idee van een Indische professor wint razendsnel aan steun en lijkt naar voor te komen als dé aanvulling op de Millenium Development Goals. Door jaarlijks verlagende limieten op de over-consumerende klassen te leggen moet er plaats voor de ondervoeden komen om méér te consumeren. De NGOs vragen dan ook om daar in Rio+20 een concreet stappenplan voor uit te werken met harde limieten. We kunnen er nu eenmaal niet meer rond dat “het vrije recht om zoveel te consumeren als je wilt” in een wereld die boven zijn voetafdruk leeft, er automatisch toe leidt dat anderen geen toegang tot consumptie krijgen. Dit concrete voorstel past in de wens van velen om van debatten rond eco-efficiëntie naar sufficiëntie over te gaan: van ‘beter’ consumeren naar ‘genoeg maar niet overdreven’.

Want zelfs als iedereen op elektrische auto’s overstapt dan nog staan we met zijn allen in de file.